شیخ عبدالله دشتی

حجت الاسلام و المسلمین شیخ عبدالباقی دشتی در سال 1323 هجری شمسی، در روستای ساحلی کلات واقع در شهرستان تنگستان (استان بوشهر) چشم به جهان گشود.

پدرش شیخ حسین» و مادرش مریم نمازی» هردو از خانواده های ، شناخته شده، متدیّن و مذهبی بودند.

در همان آوان کودکی و در حالی که بیش از سه سال از عمر شریفش نگذشته بود، از نعمت پدر محروم شد.

در سنین نوجوانی بود که بنا به درخواست اهالی روستای کرّی تنگستان، به همراه خانواده (مادر، دو برادر بزرگتر و تعدادی از همشیره ها) به این روستا مهاجرت کردند. این روستا نسبت به روستای کلات، از ظرفیت های بیشتری به لحاظ جمعیت و تعداد جوانان مستعد برخوردار بود. در آنجا مکتب خانه ای توسط برادر بزرگتر ایشان، شیخ عبدالرسول» تشکیل شد که به بچه ها و جوانان روستا قرآن، کتاب حافظ، انشاء و خطاطی آموزش داده می شد.

پس از آن که شیخ عبدالرسول برای تحصیل علوم حوزوی راهی نجف اشرف گردید، مسئولیت مکتب خانه برعهده ی ایشان گذاشته شد و با اینکه خود در دوران کودکی بسر می برد، طیّ مدت کوتاهی توانست به تعداد زیادی از کودکان و جوانان روستا خواندن و نوشتن بیاموزد.

♦ مقام عالم

امام باقر (علیه السلام) فرمودند: عَالِمٌ یُنْتَفَعُ بِعِلْمِهِ خَیْرٌ مِنْ سَبْعِیْنَ اَلْفَ عَابِد[1]». عالمی که مردم از علم او بهره بگیرند از هفتاد هزار عابد بهتر است.

1) بحارالأنوار، ج 75، ص 173
2) سوره ذاریات، آیه 56

عن أبی عبدالله(ع):

إذا أرادَ الله بِعَبدٍ خیراً، فَقَّهَهُ فِی الدِّین»⁽¹⁾؛

امام صادق(ع): اگر خدا به بنده ای اراده ی خیر کند، او را در دین خود فقیه و دانا قرار می دهد.

روزگار کودکى شیخ عبدالله در آغوش خانواده اى باصفا و اهل علم، با اندوخته هایى ارزشمند از تربیت نابّ دینى سپرى شد.

در سال 1336 شمسی و در حالی که 13 سال بیشتر نداشت، به همراه عموی بزرگوار خود مرحوم حاج شیخ احمد نمازی(ره)» براى کسب دانش و ادامه ی تحصیل راهی آبادان شد و در آنجا در یک مدرسه ی خیریّه ی شبانه روزی ابتدایی ثبت نام کرد. به علت آشنایی و تسلط کافی بر خواندن قرآن و کتابت، در کلاس چهارم مشغول به تحصیل شد و بعد از دو سال توانست گواهی پایانی کلاس ششم نظام قدیم را اخذ کند.

مرحوم مغفور حاج شیخ احمد نمازی (رحمت اله علیه)

پدر حضرت آیه الله شیخ عبدالنبی نمازی (حفظه الله)

آغاز طلبگى (شهر آبادان)

در آن دوران که جامعه، کمترین اقبال را به اهل علم و ت و فراگیری علوم دینى داشت و از اسلام جز نامى باقی نمانده بود و طلاب و ون در چنان فشار و فقر شدیدی به سر مى بردند که اغلب، بالاجبار یا اختیار، از کسوت ت خارج شده، به کسب و کار مشغول می شدند، در چنین احوالی، ایشان که در سنین نوجوانی قرار داشت و از حافظه ی مثال زدنی و علاقه ی وافری برخوردار بود، تصمیم گرفت راه برادر، پدر، عموها، عموزادگان و اجداد اش را در پیش گیرد و لذا بی محابا و بدون توجه به فقر مالی خانواده و فقدان پدر، مشتاقانه قدم در این عرصه گذاشت.

انتظار به سر آمده بود و شیفتگى به فراگیرى علوم دینی موجب شد تا در سال 1338 شمسی (حدود 15 سالگی) وارد حوزه ی علمیه ی آبادان شده و در آنجا از محضر اساتیدی همچون حضرت آیه الله شیخ عبدالرسول قائمی(ره)» که مؤسّس و مدیر آن مدرسه ی خیریه و حوزه ی علمیه بود، کسب فیض کرده و جامع المقدمات (که محتوی کتب صرف و نحو و منطق است) را به پایان برساند.

حضرت آیه الله شیخ عبدالرسول قائمی (رحمت اله علیه)

مؤسّس و مدیر حوزه ی علمیه ی آبادان

در حوزه ی علمیه ی آبادان مشغول به تحصیل بود که خبر درگذشت والده ی مکرّمه اشان به ایشان داده شد ولی فقدان مادر هم نتوانست خللی در اراده ی پولادین او وارد کند.

1. کافی، ج 1، ص 32

حجت الاسلام و المسلمین حاج شیخ عبدالباقی دشتی (معروف به شیخ عبداله دشتی) در سال 1323 هجری شمسی، در روستای ساحلی کَلات واقع در شهرستان تنگستان (استان بوشهر) چشم به جهان گشود.

مرحوم مغفور شیخ حسین دشتی (ره)

پدر حاج شیخ عبداله دشتی

(وفات 1326 شمسی ـ مدفون در قبرستان وادی السلام نجف اشرف)

پدرش شیخ حسین» (دارای دفتر ازدواج و طلاق) و مادرش مریم نمازی» هردو از خانواده های ، شناخته شده، متدیّن و مذهبی بودند.

در همان اوان کودکی و در حالی که بیش از سه سال از عمر شریفش نگذشته بود، از نعمت پدر محروم شد.

در سنین نوجوانی بود که بنا به درخواست اهالی روستای کَرّی تنگستان، به همراه خانواده (مادر، دو برادر بزرگتر و تعدادی از همشیره ها) به این روستا مهاجرت کرد. این روستا نسبت به روستای کَلات، از ظرفیت های بیشتری به لحاظ جمعیت و تعداد جوانان مستعد برخوردار بود. در آنجا مکتب خانه ای توسط برادر بزرگتر ایشان، حاج شیخ عبدالرسول دشتی» تشکیل شد که به بچه ها و جوانان روستا قرآن، کتاب حافظ، انشاء و خطاطی آموزش داده می شد.

حاج شیخ عبدالرسول دشتی (حفظه الله)

(متولد 1314 شمسی)

پس از آن که شیخ عبدالرسول برای تحصیل علوم حوزوی راهی نجف اشرف گردید، مسئولیت مکتب خانه برعهده ی ایشان گذاشته شد و با اینکه خود در دوران کودکی بسر می برد، طیّ مدت کوتاهی توانست به تعداد زیادی از کودکان و جوانان روستا خواندن و نوشتن بیاموزد.

♦ مقام عالم

امام باقر (علیه السلام) فرمودند: عَالِمٌ یُنْتَفَعُ بِعِلْمِهِ خَیْرٌ مِنْ سَبْعِیْنَ اَلْفَ عَابِد⁽¹⁾». عالمی که مردم از علم او بهره بگیرند از هفتاد هزار عابد بهتر است.

1. بحارالأنوار، ج 75، ص 173
2. سوره ذاریات، آیه 56